California, de sunshine state

Eindelijk een Starbucks gevonden en dus internet.
Dag 10? Van Lake Powell naar de Grand Canyon
Het was bloedje heet tien we vanmorgen Lake Powell verlieten en dat bleef het grootste gedeelte van de dag zo. Maar door de omgeving waar we doorheen reden hadden we daar geen erg in. Het was weer erg afwisselend: rotsen, eindeloze vlaktes met eindeloze wegen. Een stop gemaakt bij de Navajo-brug over de Colorado-rivier; een prachtige brug over een diepe kloof met smaragdgroen water. Onderweg lekker geluncht en door naar de north Rim van de Grand Canyon. Bij de ingang van het nationale park kregen we te horen dat de campground daar vol was en dat ons werd aangeraden een stukje terug te rijden om te kijken of daar nog plek voor ons was. Daar hadden ze die eigenlijk niet, maar ze hadden nog wel een overvloed-plek voor ons. Aan de rand van de camping, net groot genoeg voor de camper en zonder enige voorzieningen. Maar alles beter dan 45 mile terugrijden. Bovendien werden we 's avonds verrast met vier herten voor de deur. Vanwege het ontbreken van elektra lagen we al vroeg op bed.

Man, wat was het koud vannacht. Dus waren we vroeg wakker en reden we om zeven uur al naar het Grand Canyon. Als we geweten hadden dat het park 24 uur per dag open is, waren we gisterenavond misschien nog wel naar de zonsondergang gaan kijken. Maar goed, we waren nu voor de grootste drukte al in het park en hebben alle uitzichtpunten op weg naar Cape Royal op ons gemak kunnen bekijken. Wat een natuurkracht weer. Je voelt je wel erg klein bovenop zo'n canyon. Het aantal foto's groeit gestaag. Vlak voordat we het park weer uitreden, kwamen we nog een kudde bisons tegen. Geweldig.
Daarna zijn we richting Vegas gereden en kwamen op de Interstate in een file terecht. Vegas was net een beetje te ver, zodat we maar weer naar Lake Mead gereden zijn. Op de eerste camper waren er niet veel faciliteiten, maar op de tweede camping hadden we meer geluk en konden we eindelijk weer douchen. Dat was ook wel nodig, want ze hadden de ovendeur rond Lake Mead nog steeds open staan. 42 graden of het niets is. En dan zijn we nog niet eens bij Death Valley, dat morgen op de planning staat.

Nou, Death Valley is het dus niet geworden. Toen we bij de camper-ophaalplaats in Las Vegas even naar een kapotte gasring lieten kijken, hoorden we dat de temperaturen (42 graden) te hoog waren en dat we alleen op eigen risico de woestijn in mochten en dat ons dat ten zeerste werd afgeraden. Dus gingen we met een boog om Death Valley heen op weg naar Sequioa National Park in de hoop dat we onderweg ergens een andere mogelijkheid zouden vinden om Death Valley te bezoeken. Die vonden we niet, wel een heel leuke Ghost Town (met busladingen vol toeristen), waar we twee uur in een verzengende hitte liepen te genieten. Toen was het inmiddels ver in de middag en stationeerden we ons op de camping die praktisch naast het dorpje lag. Snel elektra, water en riolering aansluiten, vervolgens snel twee koude biertjes: het dagelijkse ritueel. Verder wat gelezen en geslapen tot de zon onder ging en we ons weer buiten durfden vertonen. Ook hier helaas weer geen internet.

Dinsdag 10 juni
Wat eigenlijk een korte rijdt had moeten worden, werd toch weer een lange. Eerst omdat we een kaart uit 2007 gekocht hebben, waar een weg niet opstond, zodat we helemaal om een meer reden in plaats van de helft. Daarna doken we Sequioa National Forrest in waar een aantal campeerplaatsen op de kaart stonden. Deze bleken echter niet voor campers te zijn en toen duurde het nog drie uur en honderd duizend bochten voordat we het bos weer uit waren. Maar goed, we hebben de woestijn achter ons gelaten. Veel gezien dus onderweg (eindelijk weer groene velden, koeien en bomen), maar er niet echt van kunnen genieten.